از پاکستان تا کارائیب؛ سفر خورش کاری به سراسر دنیا - وبلاگ نخبگان

به گزارش وبلاگ نخبگان، خورش کاری که منشأ آن به آشپزی شبه قاره هند برمی شود، در طول سال های متمادی به سراسر دنیا سفر نموده و کمتر کشوری است که کاری بخشی از غذاهای محلی اش نباشد.

رستوران های زنجیره ای ژاپنی موسوم به کوکو ایچی بانیا (CoCo Ichibanya) در سال 2019 خاطرنشان کرد که میخواهد در سال 2020، برنج کاری مشهورشان را به هند بیاورند. البته ممکن است خوردن غذای ژاپنی شیرین و سبک کوکو ایچی بانیا در سرزمین خورش کاری، کمی عجیب به نظر بیاید؛ اما این اقدام قرار است در جهت تاکید بر تنوع بسیار زیاد و پیچیدگی کاری، انجام شود.

کاری، فقط یک ادویه نیست و تنها به درخت کاری که هم نام آن است، مربوط نمی شود؛ اگرچه برگ های این درخت در بسیاری از غذاهای هندی به کار می رود. کالین سن (Colleen Sen) در کتاب کاری؛ یک تاریخ دنیای نوشته است:

این اصطلاح جامع و فراگیر به یک خورش گوشت، ماهی با سبزیجات ادویه دار گفته می شود که می تواند به صورت تازه با پودر یا سس ادویه آماده یا به شکل مخلوط آماده از فروشگاه خریداری شود.

طبق کتاب کالین سن، کلمه کاری به احتمال زیاد از کلمه kari در جنوب هند می آید که به معنی غذایی پرادویه با سبزیجات و گوشت سرخ شده است. سن در ادامه می گوید:

پرتغالی ها که در قرن هفدهم، گوا در غرب هند را به استعمار گرفته بودند، این کلمه را به خورش پرادویه روی برنج می گفتند تا در نهایت کلمه kari تبدیل به caril یا caree در زبان پرتغالی و سپس curry در انگلیسی تبدیل شد.

باورها در دنیای مدرن امروز پاکستان این است که کاری به 2500 سال قبل از میلاد بازمی شود. این غذا از آن سال تا به امروز به یک غذای دنیای، تکامل یافته و به وسیله مستعمره سازی و مهاجرت، نظام برده داری، بازرگانی و کارآفرینی به تمام دنیا اشاعه یافته است.

امروزه، کاری در همه جا حضور دارد، از مرغ تیکا ماسالا در بریتانیا گرفته تا کاری سبز تند در تایلند، کاره رایس (kare raisu) و خورش کاری بز در جاماییکا. در کاره رایس، خورش کاری ژاپنی به همراه برنج خورده می شود. سن می گوید:

فکر نمی کنم جایی در دنیا وجود داشته باشد که نوعی از خورش کاری در غذاهای آن ها رخنه ننموده باشد.

اگر به خورش کاری علاقه دارید با وبلاگ نخبگان همراه شوید تا شما را به 12 مقصد غذایی لذیذ و هوس برانگیز ببریم.

1. هند

غذاهای هندی با محصول های خاص محلی و سنت هایی که استان به استان و جامعه به جامعه، متفاوت هستند، متنوع و پیچیده به نظر می آیند. غیرممکن است که بتوان کاری های متعدد هند را در چند خط، خلاصه کرد؛ اما اگر یک غذا را بتوان در تمام منوهای سراسر کشور پیدا کرد، بدون شک، مرغ ماکانی (murgh makhani) خواهد بود؛ غذایی که در سراسر دنیا با نام مرغ کره ای شناخته می شود.

مرغ کره ای به وسیله سرآشپز و رستوران داری به نام کندان لال گوجرال (Kundan Lal Gujral) در دهلی نو در سال 1948 ابداع شد. این غذای مشهور از مرغ مزه دارشده در ماست و طبخ در تنور تهیه می شود. پس از پخت، مرغ را در یک سس لطیف چرب متشکل از گوجه، پیاز و ادویه های فراوان سرو می نمایند.

ویندالو (Vindaloo)، جزو غذاهای لذیذی است که اگر به گوا، زادگاه این غذا سفر کردید، حتما باید امتحان کنید. این غذای تند و آتشین که نام خود را از واژه پرتغالی vinha dalhos به معنای گوشت مزه دار شده در سیر و آب انگور گرفته است، به طور سنتی با گوشت، گوجه، سرکه، پیاز، چیلی قرمز، سیر و ترکیب پیچیده ای از ادویه ها تهیه می شود.

از دیگر غذاهای کاری در هند می توان به این موارد اشاره نمود: کرمای معطر خامه ای (korma) که زمانی غذای سلطنتی مغولیان بود و از سس ماست، زردچوبه و خمیر آجیل تشکیل می شود؛ روگان جاش (rogan josh)، یک خورش کاری معطر متشکل از گوشت بره آرام پز یا گوسفند و رب؛ خورش کاری عدس دانسک ترش یا شیرین (dhansak lentil curry) از جامعه پارسیان هند؛ چانا ماسالا با پایه نخود (ماسالا به معنای مخلوطی از ادویه های پودر شده)؛ ساگ تند (saag) با سس خردل سبز از شمال هند و راجما ماسالای گرم که شامل لوبیا قرمز و ادویه از منطقه پنجاب می شود.

اگر علاقه مند به سفر به هند هستید، انواع تورهای هند را می توانید در وبلاگ نخبگان مشاهده نموده و برترین و مقرون به صرفه ترین تور را از فروشنده های معتبر همکار وبلاگ نخبگان انتخاب و بخرید.

2. ژاپن

کاره رایس، کاری غلیظ و خوش طعم ژاپنی است که در سراسر این کشور رواج دارد و حتی به عنوان یک غذای ملی در کنار رامن، در نظر گرفته می شود. رامن، نوعی غذای ژاپنی است که برای تهیه آن، نودل چینی را داخل سوپ ماهی یا گوشت می ریزند. در داخل سوپ رامن معمولا سس سویا یا میسو وجود دارد. ممکن است روی نودل، گوشت مزه دار شده چاشو، جلبک دریایی یا نوری، ذرت و سبزیجات دیگر نیز قرار بدهند. سن می گوید:

ژاپنی ها در یک نظرسنجی، از کاره رایس به عنوان یکی از سه غذای محبوب خانگی خود نام برده اند و بچه های مدرسه ای نیز آن را برترین وعده سروشده در برنامه ناهار می دانستند.

این یک نسخه ژاپنی از غذایی راحت، بدون هیچ گونه تکلف و تجمل گرایی است.

کاری در کشور ژاپن، تاریخچه ای طولانی دارد و از قرار به وسیله مقام های رسمی بریتانیایی و بازرگانان در دهه 1800 به این کشور معرفی شده است. سن شرح می دهد:

در ابتدای عصر 45 ساله میجی (1912-1868)، بندرگاه های ژاپنی برای اولین بار به روی خارجی ها گشوده شدند. ارتش ژاپن قصد داشت تا برای قوی کردن نسل جوان خود، مردم را به مصرف گوشت ترغیب کند و خورش کاری با برنج، یک روش ایده آل برای ترکیب کردن سبزیجات، برنج و گوشت در یک وعده غذای مقرون به صرفه، ولی مفصل بود.

خورش کاری خوش طعم، جاافتاده و غلیظ ژاپن که معمولا با ترکیب آماده ادویه ها یا عصاره کاری (کره، پودر کاری، گرام ماسالا، آرد و فلفل سفید) پخته می شود و متشکل از تکه های آب پزشده گوشت گوساله، پیاز و هویج با برنج است.

بعضی از ترکیب های کاری مانند ورمونت کاری (Vermont Curry)، از ترکیب عسل و سیب رنده شده برای شیرین تر شدن آن، به دست می آیند. یکی دیگر از اشکال رایج کاری در ژاپن، کاتسو کاره (katsu kare) همیشه لذیذ است که از کتلت های گوشت سرخ شده ترد موسوم به تونکاتسو (tonkatsu) و سس گریوی غلیظ قهوه ای روی برنج تشکیل می شود. گریوی، سسی است که با ترکیب آب گوشت و آرد و ادویه تهیه می نمایند. سن در ادامه می گوید:

کاری ژاپنی برای من جذابیت دارد. این غذا، تناقضی در غذای ژاپنی است که بسیار لطیف و به زیبایی سرو می شود. کاری، یک ظرف غذای پر از سس قهوه ای است؛ اما ژاپنی ها عاشق آن هستند و مظهر آشپزی خانگی به حساب می آورند.

3. کارائیب

در کارائیب، خورش کاری در کشورهایی چون جاماییکا، سنت کیتس و نویس، جمهوری تعاونی گویان و جمهوری ترینیداد و توباگو که قبلا مستعمره انگلستان بودند، بیشتر رایج است. ورود کاری به این منطقه به اواسط دهه 1800 برمی شود؛ پس از آنکه امپراتوری بریتانیا، برده داری را در سال 1833 لغو و بیش از 800 هزار برده آفریقایی را در سراسر دنیا آزاد کرد.

از آنجا که برده های آزادشده دیگر مایل به کار در مزارع نیشکر نبودند، بریتانیایی ها کارگرانی از شبه قاره هند یعنی از کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال و سریلانکا به کار گرفتند تا کمبود نیروی کار خود را جبران نمایند.

طبق داده های کتاب سن، در سال های 1834 تا 1917، حدود 1.5 میلیون هندی به دیگر بخش های امپراتوری بریتانیا مهاجرت کردند. تقریبا 114 هزار نفر از این تعداد به ترینیداد و توباگو و 36 هزار نفر به جاماییکا فرستاده شدند. این سیل مهاجرت بزرگ منجر به نفوذ روش های آشپزی، مواد اولیه و خوراک های نو از جمله کاری شد. در ترینیداد و توباگو طی دو قرن اخیر، کاری به نمادی از هویت ملی تبدیل شده است.

خورش های کاری عموما از میگو، اردک، خرچنگ، نخود، سیب زمینی و گوشت لابستر یا خرچنگ دریایی برای جشن ها و بعلاوه سس های پر از زیره و نان روتی (شبیه به لواش) در گوشه ای از بشقاب تشکیل می شوند. سن می گوید:

مردم ترینیداد از ادویه های مختلفی استفاده می نمایند. برای همین شما در ترکیب ادویه سنتی ترینیدادی، ادویه هایی چون زیره سبز، گشنیز، شنبلیله (گیاه معطری شبیه به شبدر) و زردچوبه را مشاهده می کنید. به همین ترتیب در جاماییکا، مخلوطی از تاثیرات بریتانیا و هند منجر به خلق انواع خورش کاری بز، محبوب ترین غذای کاری در کل جزیره شده است.

خورش کاری بز که در موقعیت های خاصی سرو می شود، با وجود مواد اولیه ای چون شیر نارگیل، سیر، پیاز، گوجه، فلفل فرنگی شیرین، آویشن، فلفل های چیلی دلمه ای اسکاچ (Scotch bonnet) و اندازه زیادی زردچوبه که به آن ظاهری زرد رنگ می دهند، بسیار معطر و لذیذ است.

4. تایلند

گفته می شود که در قرن چهارم، بازرگانان هندی و مبلغان مذهب بودایی، ادویه ها و گیاهان معطری چون زردچوبه و سیر، زنجبیل، موسیر و علف لیمو (lemongrass) را در سراسر جنوب شرقی آسیا پخش کردند. بعدها در قرن شانزدهم، پرتغالی ها، فلفل های چیلی را به این منطقه معرفی کردند که هم اکنون یکی از اجزای اصلی غذای تایلندی به شمار میرود.

مردم تایلند در طول زمان، این مواد را در خوراک های خود ترکیب کردند که در نهایت منجر به خلق کاری های معطر و پرادویه مشهور این کشور شد. خوراک های کاری تایلندی که غالبا با شیر نارگیل درست می شوند، در سراسر کشور، متفاوت هستند. به طور کلی، این خوراک در شمال کشور به صورت خشک و در مرکز و جنوب تایلند که شیر نارگیل، بسیار رایج است، به صورت آبدار سرو می شود.

کاری های تایلندی یا به زبان تایلندی، گنگ (gaeng)، به رنگ های قرمز، زرد و سبز درست می شوند و همیشه تعادلی میان طعم های شیرین، ترش، نمکی و تند برقرار می نمایند. خوراک های کاری در تایلند اغلب از مایه خمیر میگو و بعلاوه علف لیمو و شیره خرما تهیه می شوند.

البته باید بدانید که تایلند بیش از سه مدل کاری دارد و در میان آن ها می توان به خورش کاری گوشت گوساله خشک خوآ کلینگ بسیار تند (khua kling) از جنوب تایلند؛ کاری ماتسامان پرملات بادام زمینی (massaman) که در شهرهای مرزی مالزی رایج هستند و خورش کاری پانانگ (panang)، یک نوع کاری سبک و شیرین از کاری قرمز و ده ها مورد دیگر اشاره نمود.

نباید فراموش کنید برای تهیه انواع تور تایلند همیشه می توانید برترین و مقرون به صرفه ترین آفر تور و بلیط را در وبلاگ نخبگان پیدا نموده و از فروشنده های معتبر بخرید.

5. سریلانکا

سریلانکا به عنوان حلقه اصلی جهتهای باستانی تجارت ادویه و مستعمره سابق بریتانیا، ارتباطی طولانی با کاری دارد. سن دراین باره شرح می دهد:

بریتانیایی ها در قرن نوزدهم شروع به کاشت چای، دارچین، شکر، قهوه و درختان نیل در این جزیره کردند و برای همین امر، هزاران کارگر از تامیل نادو در جنوب هند برای کار به این منطقه روی آوردند. به علاوه، این جزیره خانه میلیون ها نفر از مردم سینهالی است؛ یک گروه قومی که هزاران سال قبل از شمال هند به سریلانکا مهاجرت کردند.

تاثیر هر دو جامعه سینهالی و جنوب هند باعث شد که خورش کاری با رنگین کمانی از رنگ ها (از زرد روشن تا شیری، قرمز روشن و قهوه ای تیره) در این منطقه ظهور کند. خورش های کاری سریلانکا با وجود طعم های بسیار متفاوت اغلب از مواد اولیه ای چون شیر نارگیل، ماهی مالدیوی، چیلی سبز، دانه خردل، تمبر هندی، گشنیز و زیره سبز تشکیل می شوند.

در میان انواع مختلف کاری در سریلانکا در پی خوراک های لذیذ و مشهوری چون پاریپو (کاری دال)؛ پولوس (polos) یا کاری ژاک فروت سبز؛ کوکول ماس (kukul mas) پرملات قرمز یا کاری مرغ؛ کاری مرغ سفید که معمولا از علف های لیموی معطر و برگ های پاندان تهیه می شود و آمبول تیال (ambul thiyal)، کاری ماهی ترش باشید.

برای مزه کردن برترین دستور آشپزی کاری در سریلانکا حتما کاری با برنج را امتحان کنید. این وعده غذای نمادین سریلانکا شامل برنج، حداقل یک نوع کاری، بین چهار تا 12 ظرف چاتنی (ترشی هندی دارای انبه و ادویه)، ترشی و سامبول (sambol) به عنوان چاشنی های تندی می شود. سامبول، نوعی غذای سریلانکایی متشکل از برنج، ادویه و نارگیل است. پس از خوردن چند لقمه متوجه فایده برنج در این غذا می شوید؛ زیرا غذاهای سریلانکایی بسیار تند هستند، در حدی که باعث سوزش گلو و معده می شوند.

6. پاکستان

پاکستان که در سال 1947 پس از سرانجام حکومت استعماری بریتانیا و چندپارگی خشونت آمیز هند تاسیس شد، شاهد تاثیر فراوان مغول ها بر غذاهای سنتی خود بوده است. مغول ها، یک سلسله مسلمان بودند که از اویل قرن شانزدهم تا اواسط قرن هجدهم بر هند حکومت کردند.

غذاهای پاکستان که غالب جمعیت آن ها را مسلمان ها تشکیل می دهند، اغلب از گوشت گوساله، مرغ یا ماهی و بعلاوه مقادیر زیادی ادویه مانند زیره سبز، زردچوبه، فلفل سیاه، جوز هندی، برگ بو و هل درست می شوند.

خورش کاری با ده ها مدل روش پخت در سراسر کشور به طور باورنکردنی ای، محبوب است؛ از حلیم مشهور آرام پز گرفته که نوعی خوراک متشکل از گندم، جو، گوشت، عدس و ادویه است تا کاراهی (karahi) تند که از سیر، ادویه ، سرکه، گوجه و پیاز با گوشت گوسفند یا مرغ تهیه می شود. از دیگر کاری ها می توان به این موارد اشاره نمود: کاری کدوی تلخ؛ ساگ (saag)، یک پوره تند از اسفناج و خردل سبز؛ کاری نخود و دال چاوال (daal chawal) که این غذای راحت و لذیذ با برنج یا نان روتی سرو می شود.

فهرست کاری های پاکستان تمامی ندارد؛ خورش گرم آلو گوشت یا کاری گوشت و سیب زمینی؛ کرمای گوشت گوسفند غلیط؛ لوبیا دال یا کاری لوبیای چشم بلبلی و پاچه بز (goat paya) که یک خورش کاری آرام پز شده از پاچه های ترد و لذیذ است، همه و همه از غذاهایی هستند که اصلا نباید از آن ها غافل شوید.

7. مالدیو

سرزمین کوچک و جزیره ای مالدیو، پشتوانه ای قوی از غذاهای سنتی در اختیار دارد که شامل خورش های کاری بسیاری می شود. غذاهای مالدیوی حول سه عنصر اصلی نارگیل، ماهی و نشاسته های مختلف می چرخند که تحت تاثیر قرن ها تجارت با هند، آفریقا و خاورمیانه بوده اند.

در مالدیو وقتی حرف از خورش کاری به میان می آید، باید انتظار غذاهایی تند و آتشین را داشته باشید که عموما از غذاهای دریایی و میوه های گرجهتی تشکیل می شوند.

ماس ریها (Mas riha)، خورش کاری ماهی که غالبا با برنج یا نان لواش خورده می شود، یکی از رایج ترین انواع کاری های بومی در مالدیو است. این خوراک لذیذ، خوشمزه و لطیف معمولا با شیر نارگیل، چیلی های تازه، دارچین، مخلوطی از ادویه ها و تکه های مکعبی ماهی تن درست می شود.

انبو ریها (anbu riha) یا خورش کاری انبه و تن که به صورت ترش یا شیرین سرو می شود و بعلاوه کوکولهو ریها (kukulhu riha) یا کاری مرغ، از دیگر غذاهای برجسته مالدیو هستند.

شما در مالدیو با انواع مختلف کاری سبزیجات، از بادمجان گرفته تا کدوحلوایی، سیب زمینی، موز سبز و گل کلم نیز روبه رو خواهید شد.

8. آفریقای جنوبی

قدمت کاری یا kerries در سرزمین آفریقای جنوبی به عصر استعمار برمی شود. پس از استقرار کمپانی هند شرقی هلند در کیپ تاون، برای تسهیل تجارت بین اروپا و جنوب شرقی آسیا در اواسط دهه 1600، برده هایی را از اندونزی، ماداگاسکار و هند به این کشور آوردند که امروزه جامعه قومی کیپ مالاییی ها (Cape Malay) را تشکیل داده اند.

کمپانی هند شرقی هلند که در سال 1603 در آمستردام تاسیس شد، نزدیک به دو قرن یکی از ارکان قدرت سرمایه داری و امپریالیسم هلند تا سال 1799 بود. این کمپانی به مدت 21 سال انحصار تجارت بین دماغه امید نیک در آفریقای جنوبی و تنگه ماژلان در آمریکای جنوبی را بدون رقیب در دست داشت.

کیپ مالاییی ها با ترکیب سنت های خود و ادویه هایی که در دسترس داشتند، چندین مدل کاری شیرین و خوش طعم نو از کاری مرغ پخته شده در گوجه فرنگی تا کاری آرام پز بره را اختراع کردند.

بعدها بریتانیایی ها، کیپ تاون را اشغال کردند و صدها هزار کارگر را از جنوب هند برای کار روی مزارع به اینجا آوردند. سبک پخت و پز موثر آن ها منجر به پخت محبوب ترین خورش کاری شهر دوربان شد؛ یک خورش کاری قرمز تند، آتشین، چرب، خوش طعم و مقوی که عموما با گوشت بره، مرغ، ماهی یا خرچنگ پخته می شود.

چند دهه بعد، موجی از بازرگان ها از استان گجرات در غرب هند به آفریقای جنوبی نقل مکان نموده و رستوران ها و ادویه فروشی های بسیاری را در این کشور افتتاح کردند. این کارآفرینان هندی را می توان مخترع بانی چاو (Bunny chow)، از غذاهای مشهور آفریقای جنوبی دانست. کاسه ای از نان که با خورش کاری پر شده و روی آن با ترشی های هندی تزیین می شود. کالین سن در کتاب خود شرح می دهد:

یکی از دلایل نام گذاری این کاری در دوربان این است که بازرگان های هندی را اغلب به نام بانیاس (banias) صدا می کردند.

بازرگان های هندی، رستوران های کوچکی را در این کشور باز کردند که به علت نظام آپارتایدی، سیاه پوستان نمی توانستند وارد آن ها شوند؛ اما صاحب رستوران ها برای آن ها به صورت غیرقانونی از درب پشتی، غذا سرو می کردند. سن شرح می دهد:

نام این غذا از bania chow به بانی چاو تبدیل شد.

9. مالزی

سنت های پخت و پز در مالزی به علت قرار گرفتن در امتداد تنگه مالاکا (یک جهت مهم تجارت دریایی بین شرق و غرب)، تحت تأثیر قرن ها مبادله فرهنگی قرار گرفته اند.

از اواخر دهه 1700، بریتانیا در چندین بخش از مالزی امروز و سنگاپور حضور داشته است. آن ها همچون بسیاری از بندرهای تجاری و مستعمره های دیگر، کارگرانی از هند را استخدام کردند تا روی مزارع کائوچو و نخل کار نمایند.

غذای کاری، با مهاجران به این سرزمین آمد. از کاری کله ماهی تند گرفته تا وارو وال مرغ (تحت تاثیر قوم تامیل) و کاری عدس دالچای گرم، کاری های مالزی بسیار متنوع و واقعا خوشمزه هستند.

غذاهای نونیا (Nyonya) که به وسیله یک گروه قومی از شهرنشینان چینی ابداع شدند نیز نقش مهمی در ترکیب سنت های آشپزی مالزی داشته اند. یکی از شناخته شده ترین کاری های نونیا، کاری آیام (kari ayam)، کاری مرغ استخوان دار است که از مخلوط تکنیک های چینی و مواد اولیه مالزیایی از جمله خمیر یا سس میگو، شیر نارگیل، دارچین، سس ماهی، زردچوبه، زنجبیل، بادیان ختایی (star anise)، لیموی کفیر و غیره درست می شود.

کالین سن در کتاب خود بعلاوه به کاری مرغ کاپیتان (kapitan) اشاره می نماید که در آن قطعه هایی از مرغ سرخ شده در سس کاری را در شیر نارگیل، آب تمبر هندی تند و دارچین معطر می جوشانند.

یکی دیگر از غذاهای مشهور موردعلاقه بسیاری از افراد در کشورهای مالزی و اندونزی، به خصوص در تعطیلات و فستیوال ها، رندانگ (rendang) نام دارد. این غذای شناخته شده در سراسر دنیا، یک کاری نسبتا خشک است که ابتدا گوشت گوساله یا مرغ را کمی سرخ می نمایند و سپس در سسی متشکل از شیر نارگیل، علف لیمو، زنجبیل و دارچین می جوشانند تا بافت بسیار تند و آتشین پیدا کند.

همیشه می توانید برترین آفرهای تور مالزی را در وبلاگ نخبگان پیدا کنید. تنوع فروشنده ها و پکیج های تور عرضه شده، به شما این اطمینان را می دهد تا بتوانید سفرتان را مقرون به صرفه تر از همه جا برنامه ریزی کنید.

10. اندونزی

اندونزی هم درست شبیه مالزی به خاطر قرن ها تجارت بین المللی و مستعمره سازی شاهد تاثیرات سنت های غذایی هند، چین و خاورمیانه بوده است. تنوع بسیار زیاد کاری با تکامل خوراک هایی بر پایه گوشت های محلی و سبزیجاتی که در هر منطقه در دسترس قرار گرفته است، شگفت انگیز است.

بسته به منطقه ای که در حال گشت و گذار در آن هستید، در پی خوراک هایی چون گولای کمبینگ (gulai kambing)، کاری آیام، کاری مرغ و رندانگ مشهور دنیای بگردید. برای امتحان کردن چند کاری در یک وعده، تجربه ناسی پادانگ (nasi padang) برترین انتخاب شما است.

ناسی پادانگ، یک وعده غذایی متشکل از برنج دم کشیده پادانگی است که به همراه چندین خوراک کاری سرو می شود. این غذا از انواع سامبل های تند تشکیل شده که نوعی سس تند اندونزی و متشکل از سس میگو، سیر، زنجبیل، شیره خرما، شالت (نوعی پیاز کوچک)، پیازچه و آب لیمو ترش بوده؛ علاوه بر این، کاری هایی مانند گولای اوتاک (gulai otak) که یک کاری مغز است؛ گولای کپالا ایکان (gulai kepala ikan) به عنوان کاری کله ماهی در سس خامه ای نارگیل و گولای کوباداک (gulai cubadak) که کاری ژاک فروت خام است نیز در ناسی پادانگ به چشم می خورد.

11. کره جنوبی

گفته می شود کاری پس از جنگ دنیای دوم در غذاهای کره جنوبی دیده شد. قبل و در حین جنگ، ژاپن بر کره مسلط بود و حدود 2.4 میلیون کره ای در ژاپن زندگی می کردند. سن شرح می دهد:

بسیاری از افراد در دهه 1920 مهاجرت کردند؛ بعضی از آن ها قبل و در حین جنگ دنیای دوم به عنوان کارگر اجباری به کار گرفته شدند. پس از تسلیم ژاپن، بسیاری از آن ها به میل خود به کره بازگشتند و تنها حدود 600 هزار نفر در ژاپن ماندند.

کره ای ها در زمانی که در ژاپن بودند با غذاهای محلی بسیاری از جمله کاری آشنا شدند و بعدها کوشش کردند تا دستور پخت این غذای لذیذ را در کشور خودشان، دوباره خلق نمایند. کاری پس از فراوری پودرهای آماده کاری و کاری های فوری در دهه 1960 به وسیله کارخانه ای به نام اوتوگی (Ottogi)، بسیار مشهور و زیاد شد.

سن می گوید از آن به بعد، کاری برنج شامل خورشی از گوشت گوساله، هویج، سیب زمینی و پیاز روی برنج و کاری تئوکبوکی که یک سس خورش مانند با تئوک یا کیک های برنج، کیک ماهی، سبزیجات و تخم مرغ بود، به دو غذای خانگی مشهور در کره جنوبی تبدیل شدند.

12. انگلستان

انگلستان به علت روابط طولانی خود با هند از قرن هجدهم، نام خود را بر غذای محبوب کاری گذاشته است. پس از برگشت اعضایی از دولت استعمارگر انگلیس به خانه که در هند زندگی می کردند و هوس طعم هایی از زندگی خود در خارج از کشور را نموده بودند، خوراک های شبیه به کاری و دیگر غذاهای هندی در منوی غذاها ظاهر شدند.

بازرگان های مبتکر در همان زمان ها، پودرهای مخلوط آماده کاری را بسته بندی و به سراسر این امپراتوری صادر کردند. در سال 1810، اولین رستوران کاری به نام خانه قهوه هندوستان در ماری لبون، ناحیه ای در لندن افتتاح شد و با اینکه تجارت موفقی نداشت؛ اما پس از آن، رستوران های کاری به طور فزاینده ای در این کشور رایج شدند.

پس از ورود ده ها هزار مهاجر هندی در اوایل قرن بیستم و بعدها، هجوم مهاجران بنگلادشی در دهه 1970 و افتتاح رستوران های بسیاری به وسیله آن ها، کاری به عنوان بخشی از سنت های غذایی بریتانیا، جای پای خود را کاملا محکم کرد. سن می گوید:

کاری در بریتانیا بسیار محبوب است. انگلیسی ها واقعا آن را دوست دارند. آن ها تیکا ماسالا را همین جا ابداع کردند؛ زیرا هند برای مدت زمانی طولانی ، بخشی از روح بریتانیا بوده است.

امروزه کاری کماکان یک غذای ملی غیررسمی به شمار میرود؛ اما آن قدر محبوب و رایج است که این کشور در اکتبر هر سال، هفته ملی کاری را جشن می گیرد.

اگر به یک خانه کاری دنج و خودمانی می روید یا به یک رستوران لوکس هندی سر زده اید، انتخاب های لذیذی چون انواع ویندالوهای تند انگلیسی - هندی، مرغ تیکا ماسالای خامه ای و سبک، کاری های مادراس پرشده در گوجه فرنگی (Madras)، روگان جوش (rogan josh)، جال فرزی مرغ تند قرمز (jalfrezi) و کرمای لطیف، پیش روی شما است.